Breutelt lub Brevtelt Jan (1630–1673), jeden z najwybitniejszych ludwisarzów wileńskich XVII wieku. Rodem z Lotaryngji, już w r. 1630 jako Sacrae Regiae Majestatis fusor pracował w ludwisarni królewskiej w Wilnie. Żadnych bliższych wiadomości o nim nie mamy poza temi, które sam o sobie na własnego odlewu działach i dzwonach uwiecznił. Wszystkie znane nam nieliczne jego wyroby są wykonane artystycznie z doskonałego materjału. Obok napisów, związanych z osobami fundatorów i przeznaczeniem, umieszczał na nich bądź kartusz barokowy prostokątny, wydłużony poziomo, z imieniem i nazwiskiem swojem oraz rokiem odlania, bądź małą tarczkę w tymże stylu ze znakiem firmowym: dzwon z literami I. B. po bokach, sercem pod nim i trzema gwiazdkami z trójlistkami u szczytu, bądź też cały napis »me fecit Ioannes Brevtelt Lotharingus S. R. M. fusor«, czasem z dodatkiem miejsca odlewu: VILNAE.
Znamy jego dzwony: z r. 1630, ewakuowany w r. 1915 do Mceńska w Rosji, z r. 1644 w kościele dominikanów w Ostrowiu pow. wileń. i drugi, bogato ornamentowany, w Widuklach na Żmudzi, z r. 1646, największy z jego pracowni o średn. 99 ctm, w kościele w Płungianach na Żmudzi, z r. 1647 w zborze kalwińskim w Kielmach na Żmudzi i z r. 1673 dwa dzwony w kościele katol. w Postolinie (Pestlin) w pow. sztumskim w Prusach Zachodnich. Z ocalałych armat znane nam są: z r. 1631 niewielkie działko, odlane do zamku Wiśniowieckich w Zabrzu nad Jasiołdą; z r. 1633 cztery działa sześciofuntowe spiżowe, wspomniane w inwentarzu cejghauzu kamienieckiego z r. 1789, z których jedno później trafiło do muzeum artyleryjskiego w Petersburgu, i z r. 1638 działo większe miedziane, odlane dla Krzysztofa Radziwiłła do zamku w Birżach, przelane w r. 1704 z rozkazu Karola XII z zachowaniem napisu pierwotnego, a następnie zabrane do tegoż muzeum petersburskiego.
Zapewne krewnym jego był Piotr Breutel, Francuz, który wespół z Tomaszem Godaxem odlał w r. 1627 wielki dzwon do katedry lubelskiej (Enc. Starop. II 113).
Brensztejn M., Zarys dziejów ludwisarstwa w b. W. Księstwie Litewskiem, Wil. 1924, rozdz. II i IV.
Michał Brensztejn